Είμαι λίγο αργά στο παιχνίδι, ως συνήθως, αλλά εδώ είναι η συνεισφορά μου στο “Πώς …
Είμαι λίγο αργά στο παιχνίδι, ως συνήθως, αλλά εδώ είναι η συνεισφορά μου στο είδος των μιμιδίων “How It Started ➡️ How It’s Going”. Στα τέλη του 2019 αποφάσισα ότι ήθελα να μάθω πώς να ψήνω ψωμί. Είχα λίγο πολύ χρόνο στα χέρια μου και ήθελα να κάνω κάτι παραγωγικό, νόστιμο, και ελπίζω, εφικτό – εξοικειώθηκα στενά με την αποτυχία τα τελευταία χρόνια και έπρεπε να νιώσω πολύ πιο άνετα τόσο με το να πέφτω κάτω όσο και να παίρνω δημιουργία αντιγράφων ασφαλείας από ό,τι έπρεπε να κάνω ποτέ πριν. Το ψωμί έμοιαζε σαν το πράγμα. Ήταν μια πρόκληση, αλλά θα μπορούσα να εξελιχθώ. Οι πρώτες μου προσπάθειες ήταν…ενδιαφέρουσες. Έπειτα, μου δόθηκε μια ακατάλληλη συνταγή* για το “Church Lady Bread” από έναν φίλο, και παρόλα αυτά δεν το κατάλαβα σωστά όπως φαίνεται στην πρώτη εικόνα. Η κρούστα ήταν απόκρημνη, ανώμαλη και χλωμή. Υπάρχει μια μικρή τρύπα (;!) στην κορυφή? και η ψίχα ήταν ταυτόχρονα λίγο πολύ στεγνή κοντά στην κρούστα και κολλώδης στη μέση. Στη συνέχεια, χάρη στον ίδιο φίλο που πρόσφερε μερικές συμβουλές, ανακάλυψα πώς να μην φοβάμαι το ζύμωμα. Το ζύμωμα είναι καλό, το ζύμωμα είναι απαραίτητο για αυτή τη συνταγή, και μόλις είχα αγγίξει τη ζύμη από φόβο μήπως την δουλέψω υπερβολικά. Αντίθετα, συνέχισα να προσθέτω νερό γιατί φαινόταν πολύ στεγνό – γιατί δεν το ζύμωνα και το αλεύρι δεν ενυδατωνόταν σωστά. Τώρα ζυμώνω τη ζύμη μου και παίρνω μια υπέροχη αφράτη ψίχα και μια ωραία φρυγανισμένη κρούστα κάθε φορά. Πήρα το μάθημα μου! Συνέχισα να ψήνω ψωμί και τώρα είναι διασκεδαστικό να πειραματίζομαι. Είναι τσιτάτο και κλισέ, αλλά μαθαίνω να προσεγγίζω τη ζωή με τον ίδιο τρόπο – μια μέρα τη φορά, ένα καρβέλι τη φορά. *Συνταγή στα σχόλια
