Λατρεύω τις βροχερές μέρες. Ομίχλη, ψιλόβροχο, καταιγίδες, μουσώνες, βροχή ποικιλίας κήπου …
Λατρεύω τις βροχερές μέρες. Ομίχλη, ψιλόβροχο, καταιγίδες, μουσώνες, βροχή ποικιλίας κήπου – μου αρέσουν όλα. Ο ήλιος κι εγώ δεν τα πάμε καλά (γιατί έχει τόσο μυτερά, δαγκωμένα δόντια;!) και μπορεί να πάθω έγκαυμα και μόνο που σκέφτομαι να είμαι έξω κάποιες μέρες. Όταν έχω λίγες συννεφιά, βροχερές μέρες χαίρομαι σαν πάπια (ευτυχισμένη, για να διευκρινίσω). Μέρες σαν τη σημερινή τείνουν να μου θυμίζουν τη ζωή στο Μάντσεστερ και αυτό με κάνει να θέλω τσάι και κρούστες. Είχα πολλά από τα πρώτα αλλά κανένα από τα δεύτερα, οπότε αρκέστηκα σε ένα σπιτικό μαλακό ρολό βρώμης με βούτυρο και μαρμελάδα βύσσινο. Είχα φτιάξει ένα μαύρο τσάι ροδάκινου νωρίτερα την ημέρα και μετά το ξέχασα μέχρι να κρυώσει – το συμπλήρωσα με σπιτικό παγωμένο τσάι ιβίσκου από το ψυγείο και κατέληξα με αυτό το όμορφο παρασκεύασμα για να το πιω απολαμβάνοντας τη βροχερή θέα. Μόλις ήπια τσάι και μαρμελάδα, το The Sound of Music έπεσε στο μυαλό μου και με έκανε να σκεφτώ μια πρόσφατη συζήτηση. Κάποιος προσπάθησε πραγματικά να με πείσει ότι το The Sound of Music είναι καλύτερη ταινία και μιούζικαλ από την ταινία Pirate. Είμαι ακόμα αγανακτισμένος, γιατί η Ταινία Πειρατών είναι προφανώς η καλύτερη επιλογή – πώς μπορείς να ελπίζεις να κορυφώσεις μια ροκ μουσική έκδοση της δεκαετίας του ’80 των Pirates of Penzance;! Είναι τρόπος ζωής, όχι απλώς ψυχαγωγία. Αν ξέρεις, ξέρεις. Νιώθω ευγνώμων σήμερα που εργάζομαι από το σπίτι και έχω την ελευθερία να κλέψω αυτές τις γαλήνιες στιγμές στο μεσημεριανό μου διάλειμμα.
